Twee gedaanten van het polytheïsme

Polytheïsme beweegt in twee verschillende gedaanten door de geschiedenis. In de religieuze geschiedenis, valt de eerste gedaante het meest op. Het is de openlijke weg van de aanbidding van fetisj-voorwerpen, taboes, magiërs, heersers, goden en geesten. Het tweede, verborgen, gedaante is gevaarlijker en schadelijker. Het is dat van een polytheïsme dat zich verbergt achter een masker van monotheïsme.

Het is precies deze groep die de profeet Jezus vermoord heeft en die pal naast de heidense Caesar stond bij het bestrijden van iedereen die het monotheïsme verdedigde. Ze werkten samen en waren goed op mekaar ingespeeld. Ze zijn ofwel volgelingen van de groep die Mozes bestreed ofwel van de groep die samen met Mozes gevlucht was, maar die toch trouw bleven aan de levenswijze van het land van de Farao. Ze zijn gelijk aan Balaam en de Samaritaan, die nu vermomd zijn in de gewaden van de religie van Mozes.

De priesteres uit de Middeleeuwen hebben meer gruweldaden begaan dan om het even welke misdadiger. Ze pleegden deze misdaden in naam van een religie die oorspronkelijk gebaseerd was op liefde, solidariteit, vriendschap, trouw, geduld, vergeving, genegenheid… in naam van Jezus, een persoon die in zijn optreden de Goddelijke vrede openbaarde. Deze misdaden waren erger dan de wreedste dromen van de Mongolen. Ze vergoten meer bloed dan om het even welke massa-moordenaar ooit voor mogelijk hield.

Zijn zij dan volgelingen op het pad van Jezus? Zijn zij de leerlingen van Jezus? Of zetten ze de gewoontes verder van het polytheïsme? Het zijn precies deze farizeeërs die nu het habijt van priesters hebben aangetrokken zodat ze de religie van Jezus, van binnenin, kunnen verdraaien tot polytheïsme. Uiteindelijk zijn ze daar ook in geslaagd.

De man die zijn soldaten opdroeg om de Koran op hun speerpunten te prikken en zo de Moslims te misleiden, was geen polytheïst die de Profeet bestreed in naam van Al-Lat en Al-Uzza. Hij kon zich dat soort openlijk polytheïsme niet meer veroorloven. Hij had besloten de Islam van binnenin te bestrijden. Hij bestreed Ali en beweerde dat in naam van de Islam. Eens te meer stond het polytheïsme klaar om te overheersen, dit keer vermomd als Islam, als khalifaat. In essentie betekende dat alleen dat de heerser zich nu “khalief” liet noemen, dat hij de hadj naar Mekka maakte en dat hij zijn oorlogen voortaan “jihad” noemde. Voor de rest heerste de heerser weer op dezelfde manier als in de tijd van het openlijk polytheïsme.

Heel de middeleeuwen werden overheerst door polytheïsme in naam van Jezus of van Mozes. Hoewel zij stichters van monotheïstische religies waren, heerste het polytheïsme in hun naam. Hun goede naam moest de religie van het status quo, van de verstarring en de verdoving legitimeren. Zo werd het ware gezicht verborgen van deze religie die onverschillig blijft tegen onrecht en die steeds opnieuw de menselijke samenlevingen domineerde.

(uit “Religie versus Religie”)